صاحب اثر با پدیدآوردن آن، دو نوع حق را برای خود ایجاد می­کند، یکی حق معنوی و دیگری حق مادی.

حق معنوی که منضم و ملهم از شخصیت پدیدآورنده و نشانگر جداناشدنی آن است، قابل واگذاری و انتقال و همچنین محدود به مکان و زمان نیست. (ماده 4 قانون حمايت مصوب 1348)

اما حق مادی هم از جهت ماهیت و هم هدف، کاملاً با حق معنوی تفاوت دارد و علاوه بر اینکه صاحب اثر، خود می­تواند آن را منتشر ساخته و از منافع مادی و مالی آن بهره گیرد، مجاز است این حق را به دیگری نیز واگذار نموده و از منافع آن بهره مند گردد.

در بحث ما که مربوط به آثار مکتوب و نوشته می­باشد، طرف قرارداد پدیدآورنده را ناشر می­نامند.

قراردادهای نشر به دلیل وجود حقوق معنوی علاوه بر حقوق مادی پدیدآورنده، دارای اهمیت و حساسیت بیشتری نسبت به بقیه قراردادهای معمول در معاملات  بوده و طرفین آن باید در تعیین عنوان، ذکر مشخصات طرفین و موضوع قرارداد نشر دقت بیشتری نمایند. این حساسیت از چند جهت قابل بررسی است:

اولاً اگرچه قرارداد نشر، فقط حقوق مالی و مادی اثر را با شرایطی منتقل می­سازد و لیکن نتیجه این قرارداد، تثبیت حقوق معنوی پدیدآورنده با خصوصیات دائمی و غیر قابل واگذاری بودن، خواهد بود. بنابراین عدم دقت در ذکر مشخصات اثر و صاحب اثر باعث تضییع حقوق معنوی گردیده و ممکن است انتصاب اثری به صاحب آن برای همیشه لغو گردیده و یا به دیگری ملحق گردد.

ثانیاً شقوق مختلف واگذاری حقوق مادی بخصوص در واگذاری‌های نسبی، می­طلبد که در تعیین و تبیین شرایط مورد نظر طرفین، دقت ویژه اعمال گردیده و در متن قرارداد کتبی آورده شود.

در هر قراداد، سه رکن اصلی وجود دارد. رکن اول واگذار کننده حق یا متعهدله، رکن دوم گیرنده حق یا متعهد و رکن سوم، موضوع قرارداد.